วันนี้บังเอิญมีเรื่องเล่า เหตุการณ์สมมติ ผ่านเข้ามาทาง facebook อ่านเรื่องนี้แล้ว อดคิดไม่ได้ว่ามันไม่ได้เกิดแค่ในโรงเรียนหรอกนะ มันเกิดขึ้นได้ทั่วไปเลยล่ะ แล้วก็ไม่เคยมีผลอะไรดีขึ้นเลย เรื่องมีอยู่ว่า


ครู: ไหนเธอสองคนบอกมาซิ ทะเลาะอะไรกัน?

เด็กชาย ข: ไอ้ ก. มันทำผมก่อน มัน &^%#@$$^

ครู: อืม แล้วเราจะแก้ปัญหากันยังไงดี?

เด็กชาย ก: ไอ้ ข. มันต้องทำอย่างนี้ ปรับอย่างนู้น แก้อย่างนั้น บลาๆๆ

เด็กชาย ข: ไอ้ ก. มันต้องทำอย่างนี้ ปรับอย่างนู้น แก้อย่างนั้น บลาๆๆ

ครู: เอาใหม่ๆ ไหนเธอสองคนบอกมาซิ ว่าแต่ละคนควรปรับปรุงตัวเองยังไงบ้าง?

เด็กชาย ก: ……….. (ตอบไม่ได้? ไม่อยากตอบ?)

เด็กชาย ข: ……….. (ตอบไม่ได้? ไม่อยากตอบ?)

พูดกันตามตรง ผมเคยเห็นหลายทีมทำ retrospective แล้วได้ผลเหมือนประมาณนี้เลย คือ ถ้า ทำแบบ Good Bad Try ก็จะได้ หัวข้อ Bad ว่า ฝ่ายนั้นทำไม่ดีอย่างโน้น ให้อีกฝ่ายนี้แก้อย่างนี้ แต่ไม่มีเลยว่า จะบอกว่า ให้ตัวเองแก้อย่างไร เพราะมองไม่เห็นตวามผิดพลาดของตัวเอง หรือมองไม่เห็นโอกาสที่ที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้

จริงอยู่ปัญหาส่วนใหญ่ในโลกไม่สามารถแก้ได้ด้วยตัวเราเพียงคนเดียว หรือฝ่ายเราเพียงฝ่ายเดียว แต่ก็อีกนั่นแหละ ผมยังคงเห็นว่าปัญหาทุกปัญหาสามารถแก้ไขได้ โดยเริ่มต้นที่ตัวเราเอง ผมมักจะยกตัวอย่าง “กฏแห่งกระจก” มาใช้อธิบายเรื่องนี้อยู่เป็นประจำ เรื่องจะประมาณว่า

ทุกคนคงเคยส่องกระจก และเคยส่องแล้วพบว่า ผมตัวเองไม่เรียร้อย ถามว่า เราหวีผมในกระจกหรือหวีผมบนหัวเราเอง ทุกคนคงต้องตอบว่า หีวผมบนหัวเราเอง เพราะคงไม่มีใครบ้าพอจะหวีผมในกระจก และถึงแม้จะลองก็คงไม่สำเร็จอยู่ดี แต่ก็นั่นล่ะ พอหวีผมตัวเองแล้ว ผมในกระจก ก็เรียบร้อยขึ้นอย่างน่าประหลาด

เปรียบดั่งคนเรานั้นพอมีปัญหากัน ก็จะเห็นปัญหาของอีกฝ่ายโดยลืมไปว่าเราก็เป็นปัญหาเหมือนกัน แต่ก็นั่นล่ะ เมื่อเราค้นพบปัญหาของเราและแก้ไขมันแล้ว ปัญหาจากคนอื่นก็ดูจะเบาบางลงไปด้วยเช่นกัน

“ถ้าเราไม่ใช่ส่วนหนึ่งของทางออก เราก็จะเป็นส่วนหนึ่งของปัญหา”

ลิ้งค์

http://www.oknation.net/blog/print.php?id=287668