ตอนเด็กอ่านนิทานเรื่องนี้ไม่ค่อยรู้สึกอะไรเท่าไหร่ แต่พอมีลูกแล้วมาอ่านให้เขาฟัง ความรู้สึกกลับแปรเปลี่ยนไป
อ่านครั้งนี้ผมรู้สึกว่าภูติจิ๋วนั้นช่างเหมือนกับมนุษย์เงินเดือนอย่างเราๆ ที่ช่วยนายทุนอย่างช่างทำรองเท้าทำงาน โดยไม่ได้ค่าตอบแทนเป็นชิ้นเป็นอันอะไร ตัวเราแทบจะไม่เคยมีใครรับรู้ถึงการมีตัวตนอยู่เลย ทำงานอย่างหนักและเต็มที่ ด้วยความรู้สึกว่า วันหนึ่งเมื่อช่างทำรองเท้าประสบความสำเร็จแล้ว เราจะได้ ชุดเสื้อผ้าใหม่พร้อมด้วยรองเท้าคู่สวยเป็นของขวัญและจะไม่ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำอีก
แต่โลกแห่งความเป็นจริงไม่ได้สวยหรูเหมือนในนิทาน และนายทุนทั้งหลายก็ไม่ได้เป็นคนดีเหมือนสองสามีภรรยาช่างทำรองเท้าเสมอไป บางคนที่ทำงานกินเงินเดือนทั้งชีวิต อาจจะไม่ได้เกษียณด้วยความผาสุขอย่างสองภูติจิ๋วในนิทานเสมอไป
อ่านครั้งนี้ได้ความรู้สึกอย่างนี้จริงๆ นะ
