ได้รับ feedback อ้อมๆ มา ทำนองว่า “ที่คุณกรบอกให้ทำก็ดีนะ แต่ตอนนี้งานเราเร่งมากเลย คอยไปก่อนดีไหม?” ผมฟังแล้วก็คิดถึงนิทานเรื่องหนึ่งที่เคยได้ยินมา เขาว่าไว้ว่า

มีชายคนหนึ่ง มีอาชีพตัดไม้
เพื่อนำฟืนนั้นไปขายให้แก่เจ้าของร้านขายฟืนเป็นประจำ
ซึ่งเข้าของร้านขายฟืนก็ปฏิบัติต่อคนตัดไม้ดีมาก
คนตัดไม้จึงคิดอยากตอบแทน
ด้วยการที่จะตัดไม้ให้ได้เป็นจำนวนมากๆ

วันแรกคนตัดไม้ตัดไม้ได้ 20 ต้น
แล้วนำมาให้ร้านขายฟืน
ซึ่งร้านขายฟืนก็ชมเชยและปฏิบัติต่อคนตัดไม้อย่างดี

. . . ต่อมาในวันที่ 2
คนตัดไม้ก็ตั้งใจจะตัดให้ได้มากขึ้น. .
แต่ปรากฏว่ากลับตัดได้เพียง18ต้น

และในวันรุ่งขึ้นก็กะว่าจะตัดให้ได้มากยิ่งขึ้นอีก. . .
แต่กลับตัดได้เพียง 16 ต้น

. . . . ยิ่งนับวันชายคนตัดฟืนก็ตัดฟืนได้น้อยลงเรื่อยๆ
จนในที่สุดชายคนนี้ก็รู้สึกละอายใจ
จึงไปกล่าวคำขอโทษกับทางร้านขายฟืน

. . . . แต่เจ้าของร้านขายฟืนก็กลับถามคนตัดไม้ว่า
“คุณลับขวานครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ”
คนตัดไม้ตอบว่า “ผมไม่มีเวลาหยุดลับขวานเลย
เพราะขนาดไม่หยุดยังตัดไม้ได้น้อยขนาดนี้”
ซึ่งเจ้าของร้านก็บอกแก่คนตัดไม้ว่า
“คุณลองคิดดูสิว่า…หากคุณหยุดลับขวานให้คม
โดยเสียเวลาเพียงเล็กน้อย . . . .
คุณอาจตัดไม้ได้มากกว่านี้ก็ได้นะ”

งานเราเร่งเพราะอะไรนะ?