ผมดู clip นี้แล้วก็รู้สึกแปลกๆ โลกเรานี่ช่างเปลี่ยนแปลงรวดเร็วจริงๆ และผมก็รู้สึกว่าตัวเองแก่มากๆ เลย
เมื่อเห็นสิ่งที่เรียกว่า เทปคาสเซ็ตอีกครั้งหนึ่ง สิ่งหนึ่งที่ผุดขึ้นมาคือ ผมมีนิสัยฟังเพลงจนจบอัลบั้ม เพราะผมเริ่มหัดฟังเพลงกับเทปนั่นเอง แม้ทุกวันนี้จะฟังเพลงด้วย iphone ผมก็ยังคงฟังเป็น album อยู่ดี คนเราเป็นสิ่งมีชีวิตแห่งความเคยชินจริงๆ
สิ่งที่รู้สึกต่อไปคือ เราคิดหรือไม่ว่าความเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วนี้ส่งผลกระทบอะไรกับเรามากน้อยอย่างไร ผมจำได้ว่า เมื่อก่อนจะนัดเจอกันทีเราจะวางแผนกันมาก ว่าจะเจอตรงไหน ตำแหน่งใด ถ้าไม่เจอกันจะหากันเจอได้อย่างไร เรามีชีวิตกันได้ ด้วยข้อจำกัดเหล่านี้ แต่พอมีโทรศัพท์มือถือเรากลับมักง่ายกันมากขึ้น เรานัดกันพอคร่าวๆ แล้วโทรหากันเอา
ความเปลี่ยนแปลงของโลกนี้เอง ที่นำความก้าวหน้ามาให้เรา แต่สิ่งที่เราต้องไม่ลืมคือ มันก็ทำให้บางสิ่งบางอย่างหายไปด้วย อย่างการรู้จักวางแผนล่วงหน้า การใส่ใจคนที่อยู่กับเรา เป็นต้น
ทุกวันนี้ผม ไปกินข้าว หรือ เข้า meeting บางครั้งก็คิดถึงวันที่เรามีเพียงนาฬิกาข้อมือ และ เครื่องคอมพิวเตอร์ยังเป็นของส่วนกลางที่ทุกคนต้องแชร์กัน แล้ว ก็รู้สึกว่าวันเก่าๆ นั้น เราพูดคุย และใส่ใจกันมากกว่านี้
ผมตั้งใจว่า ในเวลาที่ไม่ได้ทำงาน จะ un-plug ตัวเอง เพื่อให้ได้ติดต่อปฏิสัมพันธ์กับคนที่เรารักมากขึ้น หรืออีกแง่คือกลับไปสู่วัยเด็กที่ครอบครัว ดูเหมือนจะอบอุ่นกว่าทุกวันนี้
