วันนี้ทีมมีปัญหาการทำงานตามแผนเป็นลำดับ ผมจึงใช้ท่ามาตรฐานเรื่องการกินเค้ก ว่างานเหมือนเครปเค้ก คือเป็นชั้นเรานั้นกินเป็นคำ โดยในหนึ่งคำต้องมีครบทุกชั้นจึงจะได้รสชาติของเครปเค้ก น้องคนหนึ่งค้านผมว่า เราเป็นคนทำไม่ใช่คนกิน ผมหยุดกึก เออ จริงแฮะ

รวดเร็วปานสายฟ้าแลบ เอาไงดี(วะ) เอาใหม่ เราเป็นคนทำก็ได้ ถามว่า คนกินเขากินยังไง? ก็กินทีละคำ ในหนึ่งคำก็มีทุกชั้นของเครปเค้ก เราเป็นคนทำ ถ้าหากทำทีละก้อน ก็ต้องใช้วัถตุดิบมาก แต่เขากินแค่ทีละชิ้น ที่เหลือ ก็เป็นต้นทุน ที่สำคัญ ถ้าเขากิน ไม่หมดชิ้น บอกอิ่มแล้ว ที่เหลือก็เป็นต้นทุนอีก ซึ่งการทำเครปเค้กต้องทำทีละก้อนช่วยไม่ได้

แต่การทำซอฟแวร์ไม่ได้เป็นแบบนั้น เราทำชิ้นเดียวได้ เราทำแค่คำเดียวได้ ลูกค้าอยากกินคำแรก ตรงไหน เราก็ทำแค่หนึ่งคำให้เขากินดู ถ้าชอบไม่ชอบอย่างไร เราก็ปรับปรุงได้ ถ้าอิ่มแล้ว เราก็หยุดทำ ช่วยประหยัด งบประมาณเราอีกด้วย ดูเหมือนน้องเขาจะเข้าใจ ใน analogy นี้

ขอบคุณน้องผู้นี้ที่ทำให้ผม ได้คำอธิบายใหม่ “เราเป็นคนทำเค้ก ไม่ใช่คนกิน”